IJspret

Ik zit aan de rand en zie. 

Ik zie hoe jong en oud plezier maken op het ijs. Beginnende schaatsertjes zetten voorzichtig hun eerste stapjes, ondersteund door een stoel, een helpende hand. Vallen en weer opstaan. Gevorderden, vaak op leeftijd, glinsterende ogen, die met vaste voet het ijs op stappen. Een klein meisje oefent met een ernstig gezichtje haar pasjes.

Ik zie hoe een hond enthousiast achter een bal aanholt, zich niets aantrekt van de kou aan z’n pootjes. Een zwerm vogels neemt boven de hoofden van de nietsvermoedende schaatsers een duikvlucht.

Ik zit aan de rand en hoor.

Ik hoor een variatie van talen, uit alle hoeken van Europa, hier aan de vijver. Je hoeft geen tolk te zijn om te begrijpen wat ze zeggen. Zou het? Kan het? We doen het!

Ik hoor het knarsen. Messen snijden in het natuurijs, een geluid dat met niets te vergelijken is. Uniek.

Ik zit aan de rand en geniet.

Ik geniet van al die mensen, verenigd in hun schaatspret.

Ik geniet van mijn lief dat zich met grote, krachtige slagen over de vijver begeeft, het bovenste ijslaagje kreunt, versplintert onder zijn voeten, wordt krakend omgezet in sneeuw. Onze meisjes op het ijs, beetje aarzelend, rode neusjes van de kou, blos op de wangen van de inspanning.

Ik zit aan de rand en bind mijn schaatsen om. Heel eventjes maar. Neus in de wind, trage kadans. Ik zie het bevroren water langzaam onder me door glijden. Ik hoor het ijs knerpen onder mijn schaatsen. Heerlijk. Ik geniet.